വീണ്ടും ഒരു നൊമ്പരകാവ്യം

എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ 
നീയെന്തു കാണുന്നു?
വൈചിത്ര്യമോ?
ദർപ്പണ ചിത്രത്തിൽ 
നോവ്, ഹാസം, അശ്രു,
ക്ഷീണം - പിന്നനന്തമായ ഊർജ്ജവും,
എന്റെ ക്ലേശങ്ങളറിയാത്ത ലോകം,
എന്റെ ഹൃത്തിലെ മുറിപ്പാടുകൾ
പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കവേ, 
എന്റെ ഏകാന്ത നേരങ്ങൾ...
ഇരുട്ടിൽ തെരുക്കളെ നോക്കി
കറുത്ത കുലംകുഷമായ മാനം നോക്കി...

തണുത്ത മഴയെൻ മേൽ പതിക്കവെ,
മാനം കരയുന്നതു ഞാൻ കണ്ടു, 
ആത്മാവിലേക്കാഴ്ന്നിറങ്ങിയ ശരവർഷം.
തോരാൻ മടിച്ചശ്രുക്കളെൻ മിഴികളിൽ.
ചില രാത്രികളിൽ 
രാത്രികളെ തുറിച്ചു നോക്കി,
എന്റെ വേദനകളേറ്റു ഞാൻ വിതുമ്പും...

വാഴ്വിൻ ചെറുപാതകളിൽ 
തകർന്ന മനസ്സോടെ,
ആത്മാവോടെ,
ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി ഞാൻ...
ഇരുട്ടിനും നിരാശക്കുമപ്പുറം 
വെളിച്ചം തേടി,
ഇവിടെ ഞാൻ 
അകമുടഞ്ഞുവെങ്കിലും 
സുസ്മേരവദനയായ്,
സ്നേഹത്തോടെ സ്നേഹിച്ചു, 
വിശ്വസിക്കാൻ പഠിക്കാൻ,
ഈ വികൃതമായ നോവെന്നെ
വിട്ടകന്നു പോയേ തീരൂ...